Can you feel the love tonight?

Εντάξει το παραδέχομαι. Το πνεύμα των Χριστουγέννων με άγγιξε και φέτος. Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες, συμπεριφέρομαι όπως ένας μεθυσμένος : αγαπώ όλο τον κόσμο! Σαν να με ακουμπά κάποιος με ένα μαγικό ραβδί και αρχίζουν να μου συμβαίνουν τα εξής ανεξήγητα :

• Δεν βρίζω ( καλά.....βρίζω. Απλά λιγότερο )
• Δεν νευριάζω ( με τους οδηγούς, τις κοπέλες στα ταμεία, τα γκαρσόνια.... )
• Αυξάνονται τα όρια της υπομονής μου ( με τους οδηγούς, τις κοπέλες στα ταμεία, τα γκαρσόνια.... )
• Είμαι λιγότερη κυνική ( από ότι συνήθως )
• Βρίσκω απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που με βασανίζουν κατά καιρούς ( ναι, είναι πολύ ωραίο συναίσθημα, νιώθω κάτι όπως τον φωτεινό παντογνώστη ένα πράγμα )
• Χαμογελώ συγκαταβατικά όταν με προκαλούν ( αυτό και αν είναι ανεξήγητο, συνήθως βγάζω μια γλώσσα δυο μέτρα )
• Συγχωρώ

Η περίοδος των  Χριστούγεννων για μένα, δεν είναι ότι είναι ( ίσως ) για τον περισσότερο κόσμο. Κρύο, χιόνι, βόλτες στη Μακαρίου, αγορές, φαγητό, τζάκι και ζεστή σοκολάτα. Είναι περίοδος επαναπροσέγγισης. Με τον εαυτό μου και με τους γύρω μου. Είναι περίοδος γαλήνης, ψυχικής και πνευματικής.
Μια ευκαιρία να θυμηθώ όλα όσα έχω ξεχάσει όλο τον υπόλοιπο χρόνο, μεσα στις σκοτούρες και στην καθημερινότητα.
Μια ευκαιρία να ξεχάσω τις μικροπρέπειες, τις πίκρ(ί)ες, τα λάθη.
Για μένα κάθε Χριστούγεννα είναι απλά...ΑΓΑΠΗ.
Η ευχή μου σε όλους μας λοιπόν είναι το 2011 να αγαπάμε ...ολόχρονα και όχι μόνο τα Χριστούγεννα.
"Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις...γιατί αυτός που αγαπά δεν μπορεί να κάνει κακό "
Καλή μας χρονιά!

Ιστορίες για παιδιά...;;;;;

Σήμερα καθώς οδηγούσα, έπεσε το μάτι μου σε μια αφίσα για το διεθνές φεστιβάλ παντομίμας και κουκλοθεάτρου που πραγματοποιείται στο Δήμο Λατσιών τα τελευταία 4 χρόνια. Έτρεξα λοιπόν, βρήκα το πρόγραμμα και αποφάσισα να πάρω τη θεά στην παράσταση των 7. Φρόντισα φυσικά να ενημερωθώ πρώτα για το θέμα της παράστασης και αφού διάβασα την περίληψη θεώρησα ότι ανταποκρίνεται στο επίπεδο της μικρής. Είναι λεέι μικρές ιστορίες που έφτιαξε ο τάδε Χ , ούτε το όνομα του δε θυμάμαι, επειδή τα παραμύθια που αγόραζε για τον γιο του, δεν τον ικανοποιούσαν καθότι τα έβρισκε ανούσια και χωρίς ηθικά διδάγματα. Έτσι αποφάσισε να γράψει ο ίδιος τα δικά του. Μέχρι εδώ  όλα καλά. Και ξεκινάει το κουκλοθέατρο....
Η μια ιστορία αφορούσε σε ένα παιδάκι που δεν έτρωγε το φαγητό του, έλεγε ότι ήταν αηδία και έριχνε το πιάτο στο πάτωμα..εντάξει, δεν νομίζω να υπάρχει γονιός που να μην βίωσε έστω και μια φορά αυτή την κατάσταση...οι μέρες περνάνε και ο μικρός δεν τρώει, αδυνατίζει συνέχεια και μια μέρα πεθαίνει! Για να είναι μάλιστα το μήνυμα πιο σαφές, το τραπέζι του σκηνικού, μετατρέπεται σε φέρετρο.
Η επόμενη ιστορία αφορούσε σε ένα κοριτσάκι που έπαιζε με τα σπίρτα μια μέρα μόνη στο σπίτι. Άρπαξε φωτιά και έγινε παρανάλωμα του πυρός...στάχτη λέμε το κοριτσάκι..μας τελείωσε.
Η τρίτη ιστορία, αφορούσε σε ένα αγοράκι που βασάνιζε τα ζώα. Σκότωνε πουλιά και κλωτσούσε σκυλιά, μέχρι που μια μέρα ένα σκυλί το δάγκωσε βγάζοντας του ένα τεράστιο κομμάτι από το πόδι...Αν πέθανε; Τι να σας πω; Δεν ήταν και ξεκάθαρο το τέλος αυτής της ιστορίας...
Σε μια άλλη ιστορία, ένα αγοράκι, βγήκε έξω από το σπίτι, ενώ είχε μπόρα και δυνατούς ανέμους..το παρέσυρε ένας ανεμοστρόβιλος και ποτέ ξανά δεν πάτησε στη γη ούτε άκουσε κανείς τι έγινε...
Στο σημείο εκείνο, άρχισα να κοιτάω γύρω μου για να δω κατά πόσο ήμουνα ο μόνος γονιός εκεί μέσα που είχε αρχίσει να ενοχλείται με την κατάληξη των ιστοριών. Ε, δεν ήμουνα! Ακουγότανε ένα μουρμουρητό απο όλο το θέατρο. Αρχικά νόμιζα πως ήταν από τα παιδιά, αλλά στην πορεία αντιλήφθηκα ότι προερχόταν από τους γονείς. Λογικό! Αφού όλοι οι γονείς σπεύδαμε να απαντήσουμε στα ερωτήματα των παιδιών μας και να τα καθησυχάσουμε. Δε θα σας πώ όλες τις ιστορίες. Θα σας πω όμως το αποκορύφωμα όλων..κατά την ταπεινή μου πάντοτε γνώμη.
Ήταν λέει ένας μικρός που πιπιλούσε το δάκτυλο του. Η μητέρα του πριν φύγει για ψώνια του είπε να μην το πιπιλάει γιατί θα έρθει κάποιος να του κόψει τα δάκτυλα...και έτσι και έγινε! Πλησιάζει τον μικρό μια τρομακτική φιγούρα με ένα τεράστιο ψαλίδι και του κόβει όλα τα δάκτυλα. Και κάθεσαι τώρα εσύ με το τέκνο σου αγκαλιά ( σημειώστε ότι αρχικά όλα τα τέκνα κάθονταν μόνα τους, κατά τη διάρκεια του κουκλοθεάτρου μετακόμισαν στις αγκαλιές των γονέων ) και βλέπετε τα δάκτυλα να πετάγονται στον αέρα, ενώ ο αφηγητής φροντίζει να διευκρινίσει ότι γέμισε ο τόπος με αίματα και τα δάκτυλα ήταν παντού πεταμένα στο δωμάτιο..Το παιδάκι κούκλα να σέρνεται στο πάτωμα και να σπαράζει από τον πόνο, ενώ την ίδια ώρα μπαίνει στο δωμάτιο η μαμά του, τον βλέπει και φωνάζει...ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙΣ!!!!!
ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΟΒΑΡΟΙ;;;;;;;;
Δηλαδή όποιος γονιός σκέφτηκε να περάσει με το παιδί του ένα εποικοδομητικό και ευχάριστο κυριακάτικο απόγευμα, πιθανόν αυτή τη στιγμή να προσπαθεί ακόμα να του εξηγήσει τα ηθικά διδάγματα των ιστοριών..
Ήρθαμε σπίτι, έκανα τη θεά μπάνιο, της έβαλα πυτζάμες και την έβαλα στο κρεβάτι...σε 5 λεπτά στεκόταν με το μαξιλάρι της στην πόρτα του υπνοδωματίου μου...μαμά, μπορώ να κοιμηθώ μαζί σου σήμερα;;;; Τυχαίο; Δε νομίζω!!
Εκείνο που με προβλημάτισε είναι το εξής: Παρακολούθησε κάποιος από τους αρμόδιους το συγκεκριμένο κουκλοθέατρο πριν το εντάξουν στο πρόγραμμα του φεστιβαλ; Ή έστω φρόντισε κάποιος να ενημερωθεί για το ακριβές σενάριο και την κατάληξη των ιστοριών του;
Επειδή ο τάδε Χ θεωρούσε αυτές τις ιστορίες κατάλληλες για το δικό του παιδί, αυτό δε σημαίνει ότι είναι και κατάλληλες...
Τώρα που τα είπα, μπορώ να πάω και γω για ύπνο!

Κατάθεση ψυχής

Η δουλειά του εκπαιδευτικού δεν είναι τόσο εύκολη ούτε τόσο ξεκούραστη όπως θέλουν πολλοί να πιστεύουν. Δεν είναι μπαίνεις στην τάξη και κάνεις μάθημα. Αναπτύσσεις σχέσεις με τους μαθητές που έχεις απέναντι σου και εννοοώ με τον καθένα προσωπικά, γιατί το κάθε παιδί είναι ένας μοναδικός και ξεχωριστός χαρακτήρας, με συγκεκριμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, συγκεκριμένη οικονομική και οικογενειακή κατάσταση και προσωπικά συναισθήματα. Και σαν εκπαιδευτικός οφείλεις να τα γνωρίζεις,για να μπορείς να προσφέρεις το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα και να χειρίζεσαι τις διαφορετικές καταστάσεις με διακριτικότητα.
Ο μαθητής που δεν έφερε ακόμα τετράδιο στο μάθημα σου, δεν είναι τεμπέλης. Ζει με τη μητέρα και τα υπόλοιπα 5 αδέρφια του με ένα επίδομα από το γραφείο ευημερίας, γιατί ο πατέρας εγκατέλειψε τη στέγη και η μάνα δεν τα φέρνει βόλτα μόνη της. Μην τον προσβάλεις. Δώσε του ένα τετράδιο που "έτυχε" να έχεις μαζί σου.
Ο μαθητής που γυρνάει στην αυλή με το στυλάκι του "μάγκα" και στην τάξη διακόπτει συνεχώς το μάθημα άνευ λόγου και αιτίας, δεν περνά απλά την εφηβεία του. Είναι ορφανός από μητέρα και δεν ένιωσε ποτέ το μητρικό χάδι. Μην τον τιμωρήσεις. Δείξε του αγάπη.
Η μαθήτρια που ντύνεται και φέρεται προκλητικά, δεν είναι φτηνή. Έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και προσπαθεί απλά να τραβήξει την προσοχή σου με κάθε τρόπο. Δώσε της την απαραίτητη σημασία και τόνιζε το πόσο ικανή είναι στο μάθημα σου.
Ο μαθητής που σου κάνει συνεχώς ανούσιες ερωτήσεις, δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι ενοχλητικός. Έχει ένα είδος αυτισμού. Μην του φωνάζεις. Λύσε τις απορίες του.
Ο μαθητής που κάθεται στο τελευταίο θρανίο και σε βλέπει, αλλά δεν μιλάει ποτέ, δεν είναι μουγγός. Φοβάται ότι δεν θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του μαθήματος και τον απορρίψεις. Μην τον εκθέσεις. Απεύθυνε του το λόγο και πες του μπράβο, ακόμα και αν η απάντηση ήταν λάθος.
Η μαθήτρια που έρχεται σχεδόν πάντα αδιάβαστη και κοιμάται στο θρανίο, δεν είναι αδιάφορη. Η μητέρα της την εγκατέλειψε και τώρα αυτή είναι υπεύθυνη για το μαγείρεμα, τη φροντίδα του σπιτιού, του πατέρα και των δυο μικρότερων αδελφών της. Μην της λες λοιπόν ότι δεν είναι ικανή για τίποτα...
 Θα μπορούσα να γράφω όλο το βράδυ για τον κάθε ένα από τους 200 μαθητές μου ξεχωριστά. Και όταν κάνω μάθημα οφείλω να γνωρίζω και να θυμάμαι την ιδιαιτερότητα του κάθε ενός. Και ναι. Όταν σχολνάω, νιώθω εξουθενωμένη.
Για αυτό και οι εκφράσεις του τύπου "καλά την έχετε εσείς οι καθηγητές" και "σιγά που κουράστηκες στο σχολείο΄" μου τη δίνουν στα νεύρα ολοένα και περισσότερο καθώς περνάνε τα χρόνια.
Και το ανεκδοτάκι :
Ποιοί είναι οι τρεις λόγοι για να γίνει κάποιος καθηγητής;
Ο Ιούνιος, ο Ιούλιος και ο Αύγουστος........δεν με κάνει να γελάω.
Άν όμως εξακολουθείς να θέλεις να γίνεις εκπαιδευτικός, τότε χρειάζεσαι υπομονή, ψυχικό σθένος και αγάπη για τα παιδιά και το επάγγελμα που επέλεξες...

Εσύ με πόσα νεύρα φτάνεις στη δουλειά;;;;

Γενικά είμαι πρωινός τύπος. Δηλαδή για να σηκωθώ μετά τις 8 πάει να πει ότι ξενύχτησα την προηγούμενη μέρα, γιατί υπό κανονικές συνθήκες μέχρι τις 6 είμαι στο πόδι. Με το που ακούω το ξυπνητήρι, με το ένα χέρι το κλείνω και με το άλλο ανοίγω το ραδιόφωνο σε μια συγκεκριμένη συχνότητα πάντα. Είναι δυο τύποι απίστευτοι κάθε πρωί από τις 6 μέχρι τις 10. Εγώ βέβαια τους ακούω μόνο μέχρι τις 7μιση γιατί μπαίνω στην τάξη και μου είναι κομματάκι δύσκολο να διδάσκω μετά μουσικής, αλλά η μιάμιση ώρα είναι αρκετή. Πολλές φορές σκέφτομαι από τι ώρα σηκώνονται αυτοί για να προλάβουν να πιουν καφέ, να καθαρίσουν τη φωνή τους και να έχουν και όρεξη να ξυπνήσουν με το πρόγραμμα τους πολλούς άλλους ταλαίπωρους που πρέπει να πάνε δουλειά. Ξεφεύγω όμως! Σηκώνομαι λοιπόν σχεδόν πάντα χαμογελώντας γιατί όλο και κάτι καλό θα έχουν πει οι πρωινοί εκφωνητές, βάζω τη ρόμπα μου και με μάτια μισόκλειστα ακόμα κατευθύνομαι προς την κουζίνα για το πρώτο νες της ημέρας. Μεγάλη ανακάλυψη το νες, το ομολογώ ( Αν και μεταξύ μας δε νομίζω ότι επιδρά στο νευρικό μας σύστημα με την ταχύτητα που νομίζουμε. Κατεβάζουμε την πρώτη γουλιά και τα μάτια ανοίγουν δια μαγείας. Αδύνατον. Η γουλιά δεν έχει φτάσει καλά καλά στο στομάχι ακόμα, πόσο μάλλον στο αίμα ). Τέλοσπαντων τι ψάχνω να εξηγήσω τώρα, εδώ άλλα και άλλα δεν έχω λύσει εδώ θα κολλήσω;

Μπαίνω λοιπόν στο μπάνιο, ετοιμάζομαι και ξεκινώ για δουλειά.

Και εκεί που όλα προμηνύουν το ξεκίνημα μιας υπέροχης μέρας…

Ο τύπος στο αμάξι μπροστά από μένα δεν έχει αντιληφθεί ότι είναι πράσινο το φανάρι και χαζεύει την γκόμενα στο αμάξι της διπλανής λωρίδας ( ωραία η γκόμενα ρε φίλε δε λέω αλλά από τι ώρα άραγε να ξύπνησε και βάφτηκε έτσι;) Μέχρι να καταλάβει ο τύπος ότι τα κορναρίσματα είναι για αυτόν και όχι για την γκόμενα, πάει, το χάσαμε το φανάρι. Υπομονή, θα ξαναγίνει πράσινο που θα πάει;

Βγαίνω επιτέλους στον αυτοκινητόδρομο, αφού πρώτα τα ΄χω πάρει με τον παππούλη που βγήκε από την πάροδο και ξέχασε να κοιτάξει ( λόγω γεροντικής άνοιας ) ή κοίταξε αλλά δε με είδε ( λόγω καταρράκτη ) και αφού έχω βρίσει τον ταξιτζή μπροστά μου που όλο έδειχνε ότι κάπου θα στρίψει αλλά ούτε και ο ίδιος ήξερε που!

Εδώ να δεις τι γίνεται. Καταρχήν είμαι πεπεισμένη ότι ο περισσότερος κόσμος δε γνωρίζει το λόγο ύπαρξης των δυο λωρίδων. Δε σηκώνεσαι το πρωί και λες ας πάρω σήμερα τη δεύτερη λωρίδα γιατί χθες οδηγούσα στην πρώτη! Δε διαλέγεις λωρίδα ανάλογα με τη διάθεση σου, έλεος πια. Αριστερά προχωράμε, δεξιά προσπερνάμε. Αν δεν υπάρχει αμάξι στην αριστερή δεν κρατάς την δεξιά σε περίπτωση που βρεθεί σε κάποια χιλιόμετρα αμάξι στην αριστερή για να το προσπεράσεις!

 Είμαι στη δεξιά λωρίδα και προσπερνάω ( το τονίζω αυτό ) κανονικά. Ξαφνικά η τύπισσα του μπροστινού αμαξιού πατάει φρένο. Όταν λέω φρένο εννοώ ότι από κει που πήγαινε με 110 χιλιόμετρα την ώρα τώρα πάει με 80..και βγάλε! Προσπαθώ να δω αν πετάχτηκε κάτι στο δρόμο της, αν έγινε κάποιο δυστύχημα, αν έχει μποτιλιάρισμα…τίποτα. Το μόνο που βλέπω στα 100 μέτρα περίπου είναι ένα περιπολικό σταματημένο για έλεγχο ταχύτητας. Οι λέξεις μιλάνε από μόνες τους. Δε λέγεται τυχαία έλεγχος ταχύτητας. Αφού δεν υπερβαίνεις κυρία μου το επιτρεπόμενο όριο τι το πατάς το ρημάδι το φρένο; Για να τρακάρουμε όλοι μαζί;

Μ΄αυτά και μ΄αυτά λοιπόν φτάνω επιτέλους στον προορισμό μου. Ευτυχώς που στη διαδρομή με συνοδεύουν πάντα οι φωνές των αγαπημένων μου εκφωνητών και μετριάζεται κάπως η κατάσταση.

Καλή μου μέρα :)

Πανσέληνος vs αίγια φούξια

Μην σας ξεγελά ο τίτλος. Δεν προτίθεμαι σε καμία περίπτωση να παραθέσω τα υπέρ και τα κατά των εν λόγω τηλεοπτικών κυπριακών παραγωγών. Και ούτε με απασχολεί εξάλλου.
Την Τετάρτη το βράδυ το φεγγάρι ήταν ολόγιομο...καλά, μπορεί να του έλειπε και κανένα κομμάτι, δεν παίρνω και όρκο :) Το θέμα είναι ότι επιστρέφοντας από πάρτυ γενεθλίων με την μικρή θεά, βλέπω το θέαμα του φεγγαριού και λέω στη θεά...έχει πανσέληνο απόψε! Η απάντηση με προσγείωσε σε χρόνο dt...
Μαμά, δεν μ αρέσει η πανσέληνος. Προτιμώ να δούμε την αίγια τη φούξια!!
ΝΤΟΙΓΚΚΚΚΚ!!

Ρομαντικές κωμωδίες η συνέχεια!

       Εντάξει, το έργο που μόλις είδα ( του οποίου τον τίτλο δεν πρόλαβα να συγκρατήσω ) δεν είχε αεροπλάνα γιατί η κοπέλα απλά μετακόμισε σε άλλο διαμέρισμα..ε, όσο να ναι είναι κάπως πιο νορμάλ από την αλλαγή πόλης ή χώρας. Παρόλα αυτά, η κοπελιά παίρνει πρόσκληση για μια παράσταση χορού, στην οποία παράσταση εμφανίζεται ο καλός της κρατώντας την κιθάρα του ( ο καλός της είναι τραγουδιστής btw )  και της αφιερώνει ένα τραγούδι που εννοείται ότι έγραψε αποκλειστικά για εκείνη, αυτή εννοείται ότι πλαντάζει στο κλάμα μπροστά στο κατάμεστο θέατρο και εννοείται ότι they lived happily ever after...whatever..
     Εγώ από την άλλη πρέπει σοβαρά να κοιτάξω τα επίπεδα μαζοχισμού που με διακατέχουν, καθότι η κατάσταση μου άρχισε να γίνεται ανησυχητική. Γιατί μόλις εντόπισα σε άλλο τηλεοπτικό κανάλι, μια ακόμα ρομαντική κωμωδία την οποία έχω ξαναδεί και δε διστάζω να ξαναδώ και πάλι ( ο συνδυασμός του ξαναδώ και του πάλι είναι πλεονασμός το αντιλαμβάνομαι, απλά θέλω να τονίσω τη σοβαρότητα της κατάστασης μου ). Έχω όμως 2 καλές δικαιολογίες : α) Πρωταγωνιστεί ο Aston Kutcher και β ) Δε θυμάμαι τι γίνεται στο τέλος. Διόρθωση. Ξέρω τι γίνεται στο τέλος, δε χρειάζεσαι κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες για να το μαντέψεις, καθώς είναι σαφές ότι ακόμα ένα ζευγάρι θα ευτυχήσει ( στην οθόνη λέμε ). Απλά δε θυμάμαι με ποιό τρόπο ακριβώς θα φτάσουν στην αναμενόμενη κατάληξη.
Πάντως αεροπλάνο δε θυμάμαι να παίζει ούτε εδώ. Μείνετε συντονισμένοι, θα ακολουθήσει ενημέρωση!!

Ρομαντικές κωμωδίες..

    Τον τελευταίο καιρό έχω πάθει ένα είδος ψύχωσης με τα έργα που εμπίπτουν στην κατηγορία ρομαντικές κωμωδίες. Το κορίτσι του καλύτερου μου φίλου, Μακρυά και αγαπημένοι, Γράμματα στην Ιουλιέτα, Μισώ την μέρα του Αγίου Βαλεντίνου και πολλά άλλα. Κάποια σε ντι - βι - ντι, κάποια στην τηλεόραση και άλλα στο σινεμά. Και κάθε.. μα ΚΑΘΕ φορά που τελειώνει ένα τέτοιο έργο λέω..καλά..ας με θυμήσει κάποιος να μην ξαναδώ ρομαντική κωμωδία. Και ωσάν να έχω την μνήμη ενός χρυσόψαρου, με την πρώτη ευκαιρία που θα πέσει στην αντίληψη μου ένα έργο παρόμοιου περιεχομένου με εντελώς προβλέψιμο και ζήσαν αυτοί καλά και μεις χέσε μέσα έντινγκ, τρέχω να το δω παλι! Έλεος αγάπη μου! Τι μαζοχισμός είναι αυτός;
     Ο πρωταγωνιστής τρέχει στο αεροδρόμιο να προλάβει την αγαπημένη του που αποφάσισε να αλλάξει πολιτεία ή χώρα για να τον ξεπεράσει.. ( άμα άλλαζα εγώ χώρα κάθε φορά που χώριζα, θα είχα γυρίσει ίσα με τον μισό κόσμο )...Τρέχει λοιπόν σαν τρελός, περνάει όλα τα φανάρια με κόκκινο ( εδώ να σημειώσουμε ότι ΠΟΤΕ δεν τον σταματά η αστυνομία, ενώ εμένα προχθές πάλι με έγραψε ), φτάνει στο αεροδρόμιο, αφήνει το αμάξι με τα κλειδιά πάνω και όπου να ναι ( και εννοείται ότι ούτε γερανός θα του το πάρει, ούτε κανείς θα του το κλέψει ), ορμά σαν σίφουνας και εντοπίζει αμέσως την κοπέλα του ( φοβερή όραση ο πρωταγωνιστής, δεν το συζητώ ), η οποία μόλις έχει περάσει στην έξοδο αναχώρησης..( πρωτότυπο ;;; ). Τρέχει ανάμεσα σε άμοιρους και αμέριμνους ταξιδιώτες, ρίχνοντας κάτω αποσκευές και ότι άλλο προλάβει ( και κανένας μα κανένας δεν τον βρίζει ποτέ ), φτάνει στην έξοδο και ωιμέ....το αεροπλάνο ετοιμάζεται για απογείωση! Κανείς όμως δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο σ αυτόν τον έρωτα ( κυρίως επειδή είναι τηλεοπτικός ). Και αφού ο πρωταγωνιστής διανύσει τουλάχιστον ένα ακόμα χιλιόμετρο, βρίσκεται στο διάδρομο απογείωσης..εξαντλημένος αλλά αποφασισμένος! Κουνάει χέρια πόδια, χτυπιέται σαν ποντίκι που πιάστηκε στην φάκα ( δεν ξέρω αν έχετε δεί..αν όχι φανταστείτε το ) και φωνάζει. Στον πύργο ελέγχου επικρατεί πανικός, ο πιλότος πρέπει να έχει φρικάρει και η αστυνομία τρέχει να τον μαζέψει ( τον πρωταγωνιστή, όχι τον πιλότο ). Και τότε..ανοίγει η πόρτα του αεροπλάνου και βγαίνει η λεγάμενη. Της βάζουν και σκάλα για να κατέβει ( ε πως, να μην τα πούνε λίγο τα παιδιά; Τόσο κόπο έκανε ο άνθρωπος ). Τον ρωτάει σαστισμένη τι γυρεύεις εδώ; ( βαρέθηκε σπίτι και είπε να κάνει μια βόλτα στο διάδρομο απογείωσης μωρή και συ ). Σε αυτό το σημείο, εσύ αφήνεις το οικογενειακό παγωτό και φέρνεις κοντά σου το κουτί με τα χαρτομάντηλα, γιατί έφτασε η στιγμή της κορύφωσης του δράματος. Ο πρωταγωνιστής θα πει τις κλασσικές, χιλιοειπωμένες ατάκες του τύπου δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα, σ αγάπησα από την πρώτη στιγμή που σε είδα ( καλά και τώρα της το λές; ), λατρεύω τα πάντα σε σένα, φιλώ το χώμα που πατάς και τα ρούχα μου μυρίζουν ακόμα το άρωμα σου..Εννοείται ότι ταυτόχρονα σκουπίζει τα δάκρυα από το πρόσωπο της ( τα δικά σου να τα σκουπίσεις μόνος σου, για αυτό σου είπα να φέρεις κοντά τα χαρτομάντηλα ), η λεγάμενη του απαντά αι λαβ γιου ττου ( βασάνισε τον και συ λίγο..αμέσως γιου λαβ χιμ ττου μη χέσω ) και φιλιούνται κάπου στη μέση της σκάλας, ενώ πλήρωμα, επιβάτες και αστυνομία χειροκροτούν συγκινημένοι την ευτυχή κατάληξη ( στα τέτοια τους για την καθυστέρηση, την ταλαιπωρία και το γενικότερο κομφούζιο που προκάλεσε το ζεύγος ).
Και θέτω το φλέγον ερώτημα που αποτέλεσε και την αφορμή για τη συγγραφή αυτού του κειμένου! Εγώ πότε θα γίνω μάνα;;  Σημειώσατε λάθος, αυτό είναι το ερώτημα της γουρουνέλας ( δηλώνω φαν γουρουνέλας και γουρουνοσκέψεων, είμαι μαζί σου ).
Το δικό μου ερώτημα είναι ..γιατί κάθομαι και βλέπω αυτές τις αμερικανιές, όταν ξέρω ότι αυτά δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα;; Και αν ξέρει ή έχει τυχει κάτι παρόμοιο σε κάποιον από σας, παρακαλώ πολύ να μου το αναφέρετε. Υπάρχουν τέτοιοι έρωτες στα αλήθεια; Γιατί εμενα δεν μου έχει τύχει.
Και εντάξει, δεν περιμένω να σταματήσει και το αεροπλάνο..αλλά ας τρέξει τουλάχιστον μέχρι το αεροδρόμιο...
Λοιπόν, πάω να πάρω το παγωτό και τα χαρτομάντηλα. Ξεκινάει ρομαντική κωμωδία!!

Βρώμικες σκέψεις!!

Καθόμουνα που λέτε προχτές με την πεντάχρονη μικρή μου θεά και βλέπαμε για χιλιοστή ίσως φορά, την Barbie Rapuntzel ( Το γιατί θέλει να βλέπουμε το ίδιο dvd ξανά και ξανά ακόμα να το ανακαλύψω ). Σε κάποια φάση βαρέθηκα η γυναίκα να ακούω τους γνωστούς διαλόγους και αποφάσισα να βάψω τα νύχια μου για να περνάει και η ώρα. Οπότε μου λέει η θεά..μαμά..κοίτα.. Γυρίζω αμέριμνη προς το μέρος της και τι να δω??  Είχε και τα δυο της χεράκια γυρισμένα προς εμένα, με όλα τα δάκτυλα κλειστά..εξαιρουμένων των μεσαίων δακτύλων!! ( Ε νομίζω έχετε την εικόνα, μην το κάνω πιο λιανά ). Αφού έπαθα 2 εγκεφαλικά και 3 καρδιακές ανακοπές, τη ρωτάω ήρεμα και ψύχραιμα...τι μου δείχνεις μωρό μου? Καθώς περίμενα την απάντηση, εννοείται ότι είχα φτιάξει ήδη στο μυαλό μου τη συζήτηση κάπως έτσι...
- κόρη : Δεν ξέρω, μου το έδειξε ο Γιαννης από το νηπιαγωγείο..
-μάνα : Δεν είναι ωραία χειρονομία αυτή και είσαι πολύ μικρή για να σου εξηγήσω τι σημαίνει. Είναι όμως αγένεια και σε παρακαλώ να μην το ξανακάνεις, ούτε σε μένα ούτε σε κανέναν. Να πεις του Γιάννη πως δεν είναι σωστό και στο κάτω κάτω δε χρειάζεται να κάνεις ότι κάνει ο Γιάννης!
-κόρη : Εντάξει μαμά

Αυτό ήταν το σενάριο που είχα φτιάξει μέσα στα 2..ναι μόνο 2 δευτερόλεπτα στα οποία περίμενα την απάντηση της. Η θεά μου, χωρίς να έχει ιδέα για το τι σκέφτεται η δόλια μάνα με αποστόμωσε απαντώντας μου..αυτα τα δυο νύχια μου, θέλουν ξανά βάψιμο!!

Τρελλαθήκατε?? Εγω να δείτε! Ξεκαρδίστηκα στο γέλιο ( σίγουρα θα απόρησε η θεά που το βρήκε το αστείο η μαμά τώρα..πρέπει να κοιτάξει τα νεύρα της χάλια είναι ) την αγκάλιασα και ευχαρίστησα τον Θεό που είναι ακόμα αθώα..σε αντίθεση με την μάνα της που αμέσως σκέφτηκε βρώμικα!
Θυμήθηκα τότε έναν καθηγητή μου που πάντα μας έλεγε..δεν υπάρχουν βρώμικες λέξεις..μόνο βρώμικες σκέψεις! Μου πήρε είκοσι χρόνια να καταλάβω τι εννοούσε!

Ηθικό δίδαγμα : Κατά τη διάρκεια μια συζήτησης με οποιονδήποτε και για οτιδήποτε..βεβαιωθείτε πρώτα ότι μιλάτε για το ίδιο πράγμα και μετά τοποθετηθείτε για να μην βρεθείτε εκτεθειμένοι !!

Κάτι αλλάζει καθώς μεγαλώνουμε..

Να μαι λοιπόν. Έφτιαξα επιτέλους και εγώ το μπλοκ μου. Για να γράφω εδώ αυτά που σκέφτομαι και νιώθω, να περιγράφω καταστάσεις και να αναλύω. Το κάνω χρόνια τώρα, κάποτε σε ημερολόγιο, άλλοτε σε τετράδια και ενίοτε σε κόλλες που σχεδόν πάντα χάνονται. Έτσι σκέφτηκα να γράφω στο μπλοκ..τουλάχιστον αυτό θα ξέρω πάντα που είναι ( ας σημειώσω κάπου τους κωδικούς πρόσβασης καλού κακού..).
Σήμερα νιώθω έντονα την ανάγκη να γράψω..μόνο που δεν έχω αποφασίσει ακόμα το θέμα. Ανέκαθεν είχα αυτό το πρόβλημα, απ το σχολείο. Μας έδιναν το θέμα της έκθεσης, το κοίταζα για ένα μισάωρο και μετά ξεκινούσα. Τελικά καλά λένε ότι κάθε αρχή και δύσκολη.
Τώρα που είπα σχολείο και αρχή, θυμήθηκα πάλι ότι αρχίζουν τα σχολεία.  Όχι ότι δεν μ αρέσει η δουλειά μου. Ίσα ίσα. Όταν δουλεύεις με παιδιά, γίνεσαι και συ ένα με αυτά. Ή τουλάχιστον διατηρείς ένα μέρος της εφηβείας τους.
Θαυμάζεις την ταχύτητα με την οποία ερωτεύονται...πολλές φορές τον χρόνο. Απορείς με την ικανότητα τους να αποστηθίζουν τους στίχους του νέου τραγουδιού του Χατζηγιάννη σε χρόνο ντετε, ενώ αδυνατούν να σου πουν ποιός έγραψε την Οδύσσεια. Ζηλεύεις τον παρορμητισμό τους. Νιώθεις περήφανος όταν αντιτίθενται σε οτιδήποτε θεωρούν άδικο, ακόμα και αν ξέρουν ότι θα τιμωρηθούν για αυτό. Σε αιφνιδιάζουν με την ειλικρίνεια τους. Είναι έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο.
Μήπως και γω το ίδιο δεν ένιωθα στην ηλικία τους;
Μήπως είναι όλα πιο εύκολα όταν είσαι ακόμα 14;