Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Εσύ με πόσα νεύρα φτάνεις στη δουλειά;;;;

Γενικά είμαι πρωινός τύπος. Δηλαδή για να σηκωθώ μετά τις 8 πάει να πει ότι ξενύχτησα την προηγούμενη μέρα, γιατί υπό κανονικές συνθήκες μέχρι τις 6 είμαι στο πόδι. Με το που ακούω το ξυπνητήρι, με το ένα χέρι το κλείνω και με το άλλο ανοίγω το ραδιόφωνο σε μια συγκεκριμένη συχνότητα πάντα. Είναι δυο τύποι απίστευτοι κάθε πρωί από τις 6 μέχρι τις 10. Εγώ βέβαια τους ακούω μόνο μέχρι τις 7μιση γιατί μπαίνω στην τάξη και μου είναι κομματάκι δύσκολο να διδάσκω μετά μουσικής, αλλά η μιάμιση ώρα είναι αρκετή. Πολλές φορές σκέφτομαι από τι ώρα σηκώνονται αυτοί για να προλάβουν να πιουν καφέ, να καθαρίσουν τη φωνή τους και να έχουν και όρεξη να ξυπνήσουν με το πρόγραμμα τους πολλούς άλλους ταλαίπωρους που πρέπει να πάνε δουλειά. Ξεφεύγω όμως! Σηκώνομαι λοιπόν σχεδόν πάντα χαμογελώντας γιατί όλο και κάτι καλό θα έχουν πει οι πρωινοί εκφωνητές, βάζω τη ρόμπα μου και με μάτια μισόκλειστα ακόμα κατευθύνομαι προς την κουζίνα για το πρώτο νες της ημέρας. Μεγάλη ανακάλυψη το νες, το ομολογώ ( Αν και μεταξύ μας δε νομίζω ότι επιδρά στο νευρικό μας σύστημα με την ταχύτητα που νομίζουμε. Κατεβάζουμε την πρώτη γουλιά και τα μάτια ανοίγουν δια μαγείας. Αδύνατον. Η γουλιά δεν έχει φτάσει καλά καλά στο στομάχι ακόμα, πόσο μάλλον στο αίμα ). Τέλοσπαντων τι ψάχνω να εξηγήσω τώρα, εδώ άλλα και άλλα δεν έχω λύσει εδώ θα κολλήσω;
Μπαίνω λοιπόν στο μπάνιο, ετοιμάζομαι και ξεκινώ για δουλειά.
Και εκεί που όλα προμηνύουν το ξεκίνημα μιας υπέροχης μέρας…
Ο τύπος στο αμάξι μπροστά από μένα δεν έχει αντιληφθεί ότι είναι πράσινο το φανάρι και χαζεύει την γκόμενα στο αμάξι της διπλανής λωρίδας ( ωραία η γκόμενα ρε φίλε δε λέω αλλά από τι ώρα άραγε να ξύπνησε και βάφτηκε έτσι;) Μέχρι να καταλάβει ο τύπος ότι τα κορναρίσματα είναι για αυτόν και όχι για την γκόμενα, πάει, το χάσαμε το φανάρι. Υπομονή, θα ξαναγίνει πράσινο που θα πάει;
Βγαίνω επιτέλους στον αυτοκινητόδρομο, αφού πρώτα τα ΄χω πάρει με τον παππούλη που βγήκε από την πάροδο και ξέχασε να κοιτάξει ( λόγω γεροντικής άνοιας ) ή κοίταξε αλλά δε με είδε ( λόγω καταρράκτη ) και αφού έχω βρίσει τον ταξιτζή μπροστά μου που όλο έδειχνε ότι κάπου θα στρίψει αλλά ούτε και ο ίδιος ήξερε που!
Εδώ να δεις τι γίνεται. Καταρχήν είμαι πεπεισμένη ότι ο περισσότερος κόσμος δε γνωρίζει το λόγο ύπαρξης των δυο λωρίδων. Δε σηκώνεσαι το πρωί και λες ας πάρω σήμερα τη δεύτερη λωρίδα γιατί χθες οδηγούσα στην πρώτη! Δε διαλέγεις λωρίδα ανάλογα με τη διάθεση σου, έλεος πια. Αριστερά προχωράμε, δεξιά προσπερνάμε. Αν δεν υπάρχει αμάξι στην αριστερή δεν κρατάς την δεξιά σε περίπτωση που βρεθεί σε κάποια χιλιόμετρα αμάξι στην αριστερή για να το προσπεράσεις!
 Είμαι στη δεξιά λωρίδα και προσπερνάω ( το τονίζω αυτό ) κανονικά. Ξαφνικά η τύπισσα του μπροστινού αμαξιού πατάει φρένο. Όταν λέω φρένο εννοώ ότι από κει που πήγαινε με 110 χιλιόμετρα την ώρα τώρα πάει με 80..και βγάλε! Προσπαθώ να δω αν πετάχτηκε κάτι στο δρόμο της, αν έγινε κάποιο δυστύχημα, αν έχει μποτιλιάρισμα…τίποτα. Το μόνο που βλέπω στα 100 μέτρα περίπου είναι ένα περιπολικό σταματημένο για έλεγχο ταχύτητας. Οι λέξεις μιλάνε από μόνες τους. Δε λέγεται τυχαία έλεγχος ταχύτητας. Αφού δεν υπερβαίνεις κυρία μου το επιτρεπόμενο όριο τι το πατάς το ρημάδι το φρένο; Για να τρακάρουμε όλοι μαζί;
Μ΄αυτά και μ΄αυτά λοιπόν φτάνω επιτέλους στον προορισμό μου. Ευτυχώς που στη διαδρομή με συνοδεύουν πάντα οι φωνές των αγαπημένων μου εκφωνητών και μετριάζεται κάπως η κατάσταση.
Καλή μου μέρα :)


Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Πανσέληνος vs αίγια φούξια

Μην σας ξεγελά ο τίτλος. Δεν προτίθεμαι σε καμία περίπτωση να παραθέσω τα υπέρ και τα κατά των εν λόγω τηλεοπτικών κυπριακών παραγωγών. Και ούτε με απασχολεί εξάλλου.
Την Τετάρτη το βράδυ το φεγγάρι ήταν ολόγιομο...καλά, μπορεί να του έλειπε και κανένα κομμάτι, δεν παίρνω και όρκο :) Το θέμα είναι ότι επιστρέφοντας από πάρτυ γενεθλίων με την μικρή θεά, βλέπω το θέαμα του φεγγαριού και λέω στη θεά...έχει πανσέληνο απόψε! Η απάντηση με προσγείωσε σε χρόνο dt...
Μαμά, δεν μ αρέσει η πανσέληνος. Προτιμώ να δούμε την αίγια τη φούξια!!
ΝΤΟΙΓΚΚΚΚΚ!!

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Ρομαντικές κωμωδίες η συνέχεια!

       Εντάξει, το έργο που μόλις είδα ( του οποίου τον τίτλο δεν πρόλαβα να συγκρατήσω ) δεν είχε αεροπλάνα γιατί η κοπέλα απλά μετακόμισε σε άλλο διαμέρισμα..ε, όσο να ναι είναι κάπως πιο νορμάλ από την αλλαγή πόλης ή χώρας. Παρόλα αυτά, η κοπελιά παίρνει πρόσκληση για μια παράσταση χορού, στην οποία παράσταση εμφανίζεται ο καλός της κρατώντας την κιθάρα του ( ο καλός της είναι τραγουδιστής btw )  και της αφιερώνει ένα τραγούδι που εννοείται ότι έγραψε αποκλειστικά για εκείνη, αυτή εννοείται ότι πλαντάζει στο κλάμα μπροστά στο κατάμεστο θέατρο και εννοείται ότι they lived happily ever after...whatever..
     Εγώ από την άλλη πρέπει σοβαρά να κοιτάξω τα επίπεδα μαζοχισμού που με διακατέχουν, καθότι η κατάσταση μου άρχισε να γίνεται ανησυχητική. Γιατί μόλις εντόπισα σε άλλο τηλεοπτικό κανάλι, μια ακόμα ρομαντική κωμωδία την οποία έχω ξαναδεί και δε διστάζω να ξαναδώ και πάλι ( ο συνδυασμός του ξαναδώ και του πάλι είναι πλεονασμός το αντιλαμβάνομαι, απλά θέλω να τονίσω τη σοβαρότητα της κατάστασης μου ). Έχω όμως 2 καλές δικαιολογίες : α) Πρωταγωνιστεί ο Aston Kutcher και β ) Δε θυμάμαι τι γίνεται στο τέλος. Διόρθωση. Ξέρω τι γίνεται στο τέλος, δε χρειάζεσαι κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες για να το μαντέψεις, καθώς είναι σαφές ότι ακόμα ένα ζευγάρι θα ευτυχήσει ( στην οθόνη λέμε ). Απλά δε θυμάμαι με ποιό τρόπο ακριβώς θα φτάσουν στην αναμενόμενη κατάληξη.
Πάντως αεροπλάνο δε θυμάμαι να παίζει ούτε εδώ. Μείνετε συντονισμένοι, θα ακολουθήσει ενημέρωση!!

Ρομαντικές κωμωδίες..

    Τον τελευταίο καιρό έχω πάθει ένα είδος ψύχωσης με τα έργα που εμπίπτουν στην κατηγορία ρομαντικές κωμωδίες. Το κορίτσι του καλύτερου μου φίλου, Μακρυά και αγαπημένοι, Γράμματα στην Ιουλιέτα, Μισώ την μέρα του Αγίου Βαλεντίνου και πολλά άλλα. Κάποια σε ντι - βι - ντι, κάποια στην τηλεόραση και άλλα στο σινεμά. Και κάθε.. μα ΚΑΘΕ φορά που τελειώνει ένα τέτοιο έργο λέω..καλά..ας με θυμήσει κάποιος να μην ξαναδώ ρομαντική κωμωδία. Και ωσάν να έχω την μνήμη ενός χρυσόψαρου, με την πρώτη ευκαιρία που θα πέσει στην αντίληψη μου ένα έργο παρόμοιου περιεχομένου με εντελώς προβλέψιμο και ζήσαν αυτοί καλά και μεις χέσε μέσα έντινγκ, τρέχω να το δω παλι! Έλεος αγάπη μου! Τι μαζοχισμός είναι αυτός;
     Ο πρωταγωνιστής τρέχει στο αεροδρόμιο να προλάβει την αγαπημένη του που αποφάσισε να αλλάξει πολιτεία ή χώρα για να τον ξεπεράσει.. ( άμα άλλαζα εγώ χώρα κάθε φορά που χώριζα, θα είχα γυρίσει ίσα με τον μισό κόσμο )...Τρέχει λοιπόν σαν τρελός, περνάει όλα τα φανάρια με κόκκινο ( εδώ να σημειώσουμε ότι ΠΟΤΕ δεν τον σταματά η αστυνομία, ενώ εμένα προχθές πάλι με έγραψε ), φτάνει στο αεροδρόμιο, αφήνει το αμάξι με τα κλειδιά πάνω και όπου να ναι ( και εννοείται ότι ούτε γερανός θα του το πάρει, ούτε κανείς θα του το κλέψει ), ορμά σαν σίφουνας και εντοπίζει αμέσως την κοπέλα του ( φοβερή όραση ο πρωταγωνιστής, δεν το συζητώ ), η οποία μόλις έχει περάσει στην έξοδο αναχώρησης..( πρωτότυπο ;;; ). Τρέχει ανάμεσα σε άμοιρους και αμέριμνους ταξιδιώτες, ρίχνοντας κάτω αποσκευές και ότι άλλο προλάβει ( και κανένας μα κανένας δεν τον βρίζει ποτέ ), φτάνει στην έξοδο και ωιμέ....το αεροπλάνο ετοιμάζεται για απογείωση! Κανείς όμως δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο σ αυτόν τον έρωτα ( κυρίως επειδή είναι τηλεοπτικός ). Και αφού ο πρωταγωνιστής διανύσει τουλάχιστον ένα ακόμα χιλιόμετρο, βρίσκεται στο διάδρομο απογείωσης..εξαντλημένος αλλά αποφασισμένος! Κουνάει χέρια πόδια, χτυπιέται σαν ποντίκι που πιάστηκε στην φάκα ( δεν ξέρω αν έχετε δεί..αν όχι φανταστείτε το ) και φωνάζει. Στον πύργο ελέγχου επικρατεί πανικός, ο πιλότος πρέπει να έχει φρικάρει και η αστυνομία τρέχει να τον μαζέψει ( τον πρωταγωνιστή, όχι τον πιλότο ). Και τότε..ανοίγει η πόρτα του αεροπλάνου και βγαίνει η λεγάμενη. Της βάζουν και σκάλα για να κατέβει ( ε πως, να μην τα πούνε λίγο τα παιδιά; Τόσο κόπο έκανε ο άνθρωπος ). Τον ρωτάει σαστισμένη τι γυρεύεις εδώ; ( βαρέθηκε σπίτι και είπε να κάνει μια βόλτα στο διάδρομο απογείωσης μωρή και συ ). Σε αυτό το σημείο, εσύ αφήνεις το οικογενειακό παγωτό και φέρνεις κοντά σου το κουτί με τα χαρτομάντηλα, γιατί έφτασε η στιγμή της κορύφωσης του δράματος. Ο πρωταγωνιστής θα πει τις κλασσικές, χιλιοειπωμένες ατάκες του τύπου δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα, σ αγάπησα από την πρώτη στιγμή που σε είδα ( καλά και τώρα της το λές; ), λατρεύω τα πάντα σε σένα, φιλώ το χώμα που πατάς και τα ρούχα μου μυρίζουν ακόμα το άρωμα σου..Εννοείται ότι ταυτόχρονα σκουπίζει τα δάκρυα από το πρόσωπο της ( τα δικά σου να τα σκουπίσεις μόνος σου, για αυτό σου είπα να φέρεις κοντά τα χαρτομάντηλα ), η λεγάμενη του απαντά αι λαβ γιου ττου ( βασάνισε τον και συ λίγο..αμέσως γιου λαβ χιμ ττου μη χέσω ) και φιλιούνται κάπου στη μέση της σκάλας, ενώ πλήρωμα, επιβάτες και αστυνομία χειροκροτούν συγκινημένοι την ευτυχή κατάληξη ( στα τέτοια τους για την καθυστέρηση, την ταλαιπωρία και το γενικότερο κομφούζιο που προκάλεσε το ζεύγος ).
Και θέτω το φλέγον ερώτημα που αποτέλεσε και την αφορμή για τη συγγραφή αυτού του κειμένου! Εγώ πότε θα γίνω μάνα;;  Σημειώσατε λάθος, αυτό είναι το ερώτημα της γουρουνέλας ( δηλώνω φαν γουρουνέλας και γουρουνοσκέψεων, είμαι μαζί σου ).
Το δικό μου ερώτημα είναι ..γιατί κάθομαι και βλέπω αυτές τις αμερικανιές, όταν ξέρω ότι αυτά δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα;; Και αν ξέρει ή έχει τυχει κάτι παρόμοιο σε κάποιον από σας, παρακαλώ πολύ να μου το αναφέρετε. Υπάρχουν τέτοιοι έρωτες στα αλήθεια; Γιατί εμενα δεν μου έχει τύχει.
Και εντάξει, δεν περιμένω να σταματήσει και το αεροπλάνο..αλλά ας τρέξει τουλάχιστον μέχρι το αεροδρόμιο...
Λοιπόν, πάω να πάρω το παγωτό και τα χαρτομάντηλα. Ξεκινάει ρομαντική κωμωδία!!

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Βρώμικες σκέψεις!!

Καθόμουνα που λέτε προχτές με την πεντάχρονη μικρή μου θεά και βλέπαμε για χιλιοστή ίσως φορά, την Barbie Rapuntzel ( Το γιατί θέλει να βλέπουμε το ίδιο dvd ξανά και ξανά ακόμα να το ανακαλύψω ). Σε κάποια φάση βαρέθηκα η γυναίκα να ακούω τους γνωστούς διαλόγους και αποφάσισα να βάψω τα νύχια μου για να περνάει και η ώρα. Οπότε μου λέει η θεά..μαμά..κοίτα.. Γυρίζω αμέριμνη προς το μέρος της και τι να δω??  Είχε και τα δυο της χεράκια γυρισμένα προς εμένα, με όλα τα δάκτυλα κλειστά..εξαιρουμένων των μεσαίων δακτύλων!! ( Ε νομίζω έχετε την εικόνα, μην το κάνω πιο λιανά ). Αφού έπαθα 2 εγκεφαλικά και 3 καρδιακές ανακοπές, τη ρωτάω ήρεμα και ψύχραιμα...τι μου δείχνεις μωρό μου? Καθώς περίμενα την απάντηση, εννοείται ότι είχα φτιάξει ήδη στο μυαλό μου τη συζήτηση κάπως έτσι...
- κόρη : Δεν ξέρω, μου το έδειξε ο Γιαννης από το νηπιαγωγείο..
-μάνα : Δεν είναι ωραία χειρονομία αυτή και είσαι πολύ μικρή για να σου εξηγήσω τι σημαίνει. Είναι όμως αγένεια και σε παρακαλώ να μην το ξανακάνεις, ούτε σε μένα ούτε σε κανέναν. Να πεις του Γιάννη πως δεν είναι σωστό και στο κάτω κάτω δε χρειάζεται να κάνεις ότι κάνει ο Γιάννης!
-κόρη : Εντάξει μαμά

Αυτό ήταν το σενάριο που είχα φτιάξει μέσα στα 2..ναι μόνο 2 δευτερόλεπτα στα οποία περίμενα την απάντηση της. Η θεά μου, χωρίς να έχει ιδέα για το τι σκέφτεται η δόλια μάνα με αποστόμωσε απαντώντας μου..αυτα τα δυο νύχια μου, θέλουν ξανά βάψιμο!!

Τρελλαθήκατε?? Εγω να δείτε! Ξεκαρδίστηκα στο γέλιο ( σίγουρα θα απόρησε η θεά που το βρήκε το αστείο η μαμά τώρα..πρέπει να κοιτάξει τα νεύρα της χάλια είναι ) την αγκάλιασα και ευχαρίστησα τον Θεό που είναι ακόμα αθώα..σε αντίθεση με την μάνα της που αμέσως σκέφτηκε βρώμικα!
Θυμήθηκα τότε έναν καθηγητή μου που πάντα μας έλεγε..δεν υπάρχουν βρώμικες λέξεις..μόνο βρώμικες σκέψεις! Μου πήρε είκοσι χρόνια να καταλάβω τι εννοούσε!

Ηθικό δίδαγμα : Κατά τη διάρκεια μια συζήτησης με οποιονδήποτε και για οτιδήποτε..βεβαιωθείτε πρώτα ότι μιλάτε για το ίδιο πράγμα και μετά τοποθετηθείτε για να μην βρεθείτε εκτεθειμένοι !!