Το γονίδιο της ωριμότητας

Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοιο γονίδιο ( invictus, ξεκίνα searching please ). Αλλά αν υπάρχει, το έκανα σκιπ...ή με έκανε δεν έχω καταλήξει ακόμα. Είχα ανέκαθεν την υποψία δηλαδή, αλλά το τριήμερο που μας πέρασε, το επιβεβαίωσα.
Εκεί, μέσα σε μια μουσική σκηνή, με χαμηλό φωτισμό και δυνατά μπιτ, ανάμεσα σε στίχους με ρίμα ή χωρίς, με δυο φίλες και τους αγαπημένους μου ερμηνευτές στη σκηνή να τα δίνουν όλα. Και να με παίρνουν μαζί τους. Έπαιξα με τον ήχο στην κονσόλα, έκανα μιξάρισμα, κράτησα το μικρόφωνο, ξεσήκωσα τον κόσμο κουνώντας τα χέρια δεξιά και αριστερά κάνοντας θόρυβο, χόρεψα, ερωτεύτηκα, έζησα.
Αλλά όταν με ρωτήσουν οι γονείς, οι φίλοι και οι συνάδελφοι πως πέρασα το τριήμερο θα απαντήσω απλά "καλά". Γιατί όσα νιώθω δεν περιγράφονται με λόγια. Γιατί και να τους πω δεν θα καταλάβουν. Γιατί πιθανότατα να κουνήσουν το κεφάλι συγκαταβατικά. Γιατί θα ακούσουν αυτό που θέλουν και όχι αυτό που λεώ. Γιατί θα σκεφτούν πως ακόμα να βρω τον δρόμο μου, πως κάνω πράγματα χωρίς νόημα, πως απλά γεμίζω το χρόνο μου άσκοπα. Ίσως και να με ρωτήσουν "Μα πότε θα σοβαρευτείς; Σταμάτα να φέρεσαι σαν δεκαπεντάχρονο και κοίτα να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου".
Λοιπόν, δεν σκοπεύω να "σοβαρευτώ" ούτε να "ωριμάσω" σύντομα.
Αφήστε με στον κόσμο μου!