Υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα έκανα τον κόπο να το γράψω. Γιατί όταν γίνεται κάτι και με αναστατώνει, θυμώνει ή απογοητεύει, το λέω εκείνη την ώρα που συμβαίνει και μέχρι να βρεθώ σε υπολογιστή, μου έχει περάσει το φούντωμα οπότε δεν μου βγαίνει το κείμενο. Αλλά έπεσα στο ποστ της συμπλόγκερ Aenima που μου ξαναζωντάνεψε την σκηνή και ξαναφούντωσα!
Περί θεάτρου ο λόγος και πάλι.
Την Κυριακή το πρωί, πήγα με την θεά στην παιδική σκηνή στο Θέατρο Λατσιών. Πληρώσαμε στην είσοδο, βρήκαμε τις θέσεις μας, κάτσαμε όμορφα και ωραία και μετά απο κανένα δεκάλεπτο, χαμήλωσαν τα φώτα και ξεκίνησε η παράσταση... Πέντε λεπτά αργότερα, σαν να δόθηκε ένα μυστικό αόρατο σύνθημα, δεκάδες σακουλάκια ποπ κορν άρχισαν να ανοίγουν. Κάποια αργά και κάπως διακριτικά, άλλα βιαστικά και ανυπόμονα. Μια έντονη μυρωδιά κατέκλυσε την αίθουσα, ενώ ακουγόταν από παντού το μασούλημα των άσπρων νιφάδων τραγανού καλαμποκιού. Αφού πέρασε κανένα μισάωρο, τελείωσε το κολατσιό και είπα αμήν, ήρθε το διάλειμμα.
Χύθηκε σύσσωμος ο κυπριακός λαός και κατευθύνθηκε τρέχοντας προς το κυλικείο! Και νααααα μια ουρά, από το ταμείο μέχρι την έξοδο του Δημοτικού Θεάτρου. Χυμοί, νερά, σοκολάτες..μη χειρότερα...νηστικά τα φέρνουν τα παιδιά; Χτυπάει λοιπόν ένα, δυο , τρίτο κουδουνάκι και βρισκόμαστε στις θέσεις μας και πάλι. Ξαναχαμήλωσαν τα φώτα, ξαναξεκίνησε η παράσταση. Ξαφνικά ακούω έναν ήχο από σακουλάκι που ανοίγει...και μετά ακόμα έναν...και ακόμα έναν...όχι Θεέ μου! Dejavu; Πάλι ποπ κορν θα φάνε τα σκασμένα; Σνιφ σνιφ...μπαρμπεκιου... γαρίδα...ή ξύδι είναι αυτό; Και να οι μυρωδιές, και να τα χράτσα και να τα χρούτσου ( κατά το χράτσα χρούτσου ) και να τα νεύρα της μάγισσας να έχουν γίνει κρόσσια.
Εγώ αυτή την νοοτροπία πάντως δεν την καταλαβαίνω. Και είμαι πολύ κουρασμένη για να διατυπώσω τις εύλογες απορίες που έχω ή για να γκρινιάξω πάλι για τα ίδια.
Θα κλείσω μόνο λέγοντας πως όταν άναψαν τα φώτα και σηκώθηκα να φύγω, είδα γνωστή ηθοποιό να κρατά στο ένα χέρι την κόρη της και στο άλλο ένα ανοικτό σακουλάκι με πατατάκια με γεύση γαρίδας...
Και ρωτάω τώρα εγώ. Άν κάποτε πάω σε παράσταση που συμμετέχει η ίδια και μασουλάω πατατάκια τη στιγμή της ερμηνείας της λέτε να ενοχληθεί;
Υ.Γ Το έργο ήταν πολύ συγκινητικό, οι ερμηνείες αληθινές, τα μηνύματα πολλά. Μπράβο.
Περί θεάτρου ο λόγος και πάλι.
Την Κυριακή το πρωί, πήγα με την θεά στην παιδική σκηνή στο Θέατρο Λατσιών. Πληρώσαμε στην είσοδο, βρήκαμε τις θέσεις μας, κάτσαμε όμορφα και ωραία και μετά απο κανένα δεκάλεπτο, χαμήλωσαν τα φώτα και ξεκίνησε η παράσταση... Πέντε λεπτά αργότερα, σαν να δόθηκε ένα μυστικό αόρατο σύνθημα, δεκάδες σακουλάκια ποπ κορν άρχισαν να ανοίγουν. Κάποια αργά και κάπως διακριτικά, άλλα βιαστικά και ανυπόμονα. Μια έντονη μυρωδιά κατέκλυσε την αίθουσα, ενώ ακουγόταν από παντού το μασούλημα των άσπρων νιφάδων τραγανού καλαμποκιού. Αφού πέρασε κανένα μισάωρο, τελείωσε το κολατσιό και είπα αμήν, ήρθε το διάλειμμα.
Χύθηκε σύσσωμος ο κυπριακός λαός και κατευθύνθηκε τρέχοντας προς το κυλικείο! Και νααααα μια ουρά, από το ταμείο μέχρι την έξοδο του Δημοτικού Θεάτρου. Χυμοί, νερά, σοκολάτες..μη χειρότερα...νηστικά τα φέρνουν τα παιδιά; Χτυπάει λοιπόν ένα, δυο , τρίτο κουδουνάκι και βρισκόμαστε στις θέσεις μας και πάλι. Ξαναχαμήλωσαν τα φώτα, ξαναξεκίνησε η παράσταση. Ξαφνικά ακούω έναν ήχο από σακουλάκι που ανοίγει...και μετά ακόμα έναν...και ακόμα έναν...όχι Θεέ μου! Dejavu; Πάλι ποπ κορν θα φάνε τα σκασμένα; Σνιφ σνιφ...μπαρμπεκιου... γαρίδα...ή ξύδι είναι αυτό; Και να οι μυρωδιές, και να τα χράτσα και να τα χρούτσου ( κατά το χράτσα χρούτσου ) και να τα νεύρα της μάγισσας να έχουν γίνει κρόσσια.
Εγώ αυτή την νοοτροπία πάντως δεν την καταλαβαίνω. Και είμαι πολύ κουρασμένη για να διατυπώσω τις εύλογες απορίες που έχω ή για να γκρινιάξω πάλι για τα ίδια.
Θα κλείσω μόνο λέγοντας πως όταν άναψαν τα φώτα και σηκώθηκα να φύγω, είδα γνωστή ηθοποιό να κρατά στο ένα χέρι την κόρη της και στο άλλο ένα ανοικτό σακουλάκι με πατατάκια με γεύση γαρίδας...
Και ρωτάω τώρα εγώ. Άν κάποτε πάω σε παράσταση που συμμετέχει η ίδια και μασουλάω πατατάκια τη στιγμή της ερμηνείας της λέτε να ενοχληθεί;
Υ.Γ Το έργο ήταν πολύ συγκινητικό, οι ερμηνείες αληθινές, τα μηνύματα πολλά. Μπράβο.
