Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Ιστορίες για παιδιά...;;;;;

Σήμερα καθώς οδηγούσα, έπεσε το μάτι μου σε μια αφίσα για το διεθνές φεστιβάλ παντομίμας και κουκλοθεάτρου που πραγματοποιείται στο Δήμο Λατσιών τα τελευταία 4 χρόνια. Έτρεξα λοιπόν, βρήκα το πρόγραμμα και αποφάσισα να πάρω τη θεά στην παράσταση των 7. Φρόντισα φυσικά να ενημερωθώ πρώτα για το θέμα της παράστασης και αφού διάβασα την περίληψη θεώρησα ότι ανταποκρίνεται στο επίπεδο της μικρής. Είναι λεέι μικρές ιστορίες που έφτιαξε ο τάδε Χ , ούτε το όνομα του δε θυμάμαι, επειδή τα παραμύθια που αγόραζε για τον γιο του, δεν τον ικανοποιούσαν καθότι τα έβρισκε ανούσια και χωρίς ηθικά διδάγματα. Έτσι αποφάσισε να γράψει ο ίδιος τα δικά του. Μέχρι εδώ  όλα καλά. Και ξεκινάει το κουκλοθέατρο....
Η μια ιστορία αφορούσε σε ένα παιδάκι που δεν έτρωγε το φαγητό του, έλεγε ότι ήταν αηδία και έριχνε το πιάτο στο πάτωμα..εντάξει, δεν νομίζω να υπάρχει γονιός που να μην βίωσε έστω και μια φορά αυτή την κατάσταση...οι μέρες περνάνε και ο μικρός δεν τρώει, αδυνατίζει συνέχεια και μια μέρα πεθαίνει! Για να είναι μάλιστα το μήνυμα πιο σαφές, το τραπέζι του σκηνικού, μετατρέπεται σε φέρετρο.
Η επόμενη ιστορία αφορούσε σε ένα κοριτσάκι που έπαιζε με τα σπίρτα μια μέρα μόνη στο σπίτι. Άρπαξε φωτιά και έγινε παρανάλωμα του πυρός...στάχτη λέμε το κοριτσάκι..μας τελείωσε.
Η τρίτη ιστορία, αφορούσε σε ένα αγοράκι που βασάνιζε τα ζώα. Σκότωνε πουλιά και κλωτσούσε σκυλιά, μέχρι που μια μέρα ένα σκυλί το δάγκωσε βγάζοντας του ένα τεράστιο κομμάτι από το πόδι...Αν πέθανε; Τι να σας πω; Δεν ήταν και ξεκάθαρο το τέλος αυτής της ιστορίας...
Σε μια άλλη ιστορία, ένα αγοράκι, βγήκε έξω από το σπίτι, ενώ είχε μπόρα και δυνατούς ανέμους..το παρέσυρε ένας ανεμοστρόβιλος και ποτέ ξανά δεν πάτησε στη γη ούτε άκουσε κανείς τι έγινε...
Στο σημείο εκείνο, άρχισα να κοιτάω γύρω μου για να δω κατά πόσο ήμουνα ο μόνος γονιός εκεί μέσα που είχε αρχίσει να ενοχλείται με την κατάληξη των ιστοριών. Ε, δεν ήμουνα! Ακουγότανε ένα μουρμουρητό απο όλο το θέατρο. Αρχικά νόμιζα πως ήταν από τα παιδιά, αλλά στην πορεία αντιλήφθηκα ότι προερχόταν από τους γονείς. Λογικό! Αφού όλοι οι γονείς σπεύδαμε να απαντήσουμε στα ερωτήματα των παιδιών μας και να τα καθησυχάσουμε. Δε θα σας πώ όλες τις ιστορίες. Θα σας πω όμως το αποκορύφωμα όλων..κατά την ταπεινή μου πάντοτε γνώμη.
Ήταν λέει ένας μικρός που πιπιλούσε το δάκτυλο του. Η μητέρα του πριν φύγει για ψώνια του είπε να μην το πιπιλάει γιατί θα έρθει κάποιος να του κόψει τα δάκτυλα...και έτσι και έγινε! Πλησιάζει τον μικρό μια τρομακτική φιγούρα με ένα τεράστιο ψαλίδι και του κόβει όλα τα δάκτυλα. Και κάθεσαι τώρα εσύ με το τέκνο σου αγκαλιά ( σημειώστε ότι αρχικά όλα τα τέκνα κάθονταν μόνα τους, κατά τη διάρκεια του κουκλοθεάτρου μετακόμισαν στις αγκαλιές των γονέων ) και βλέπετε τα δάκτυλα να πετάγονται στον αέρα, ενώ ο αφηγητής φροντίζει να διευκρινίσει ότι γέμισε ο τόπος με αίματα και τα δάκτυλα ήταν παντού πεταμένα στο δωμάτιο..Το παιδάκι κούκλα να σέρνεται στο πάτωμα και να σπαράζει από τον πόνο, ενώ την ίδια ώρα μπαίνει στο δωμάτιο η μαμά του, τον βλέπει και φωνάζει...ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙΣ!!!!!
ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΟΒΑΡΟΙ;;;;;;;;
Δηλαδή όποιος γονιός σκέφτηκε να περάσει με το παιδί του ένα εποικοδομητικό και ευχάριστο κυριακάτικο απόγευμα, πιθανόν αυτή τη στιγμή να προσπαθεί ακόμα να του εξηγήσει τα ηθικά διδάγματα των ιστοριών..
Ήρθαμε σπίτι, έκανα τη θεά μπάνιο, της έβαλα πυτζάμες και την έβαλα στο κρεβάτι...σε 5 λεπτά στεκόταν με το μαξιλάρι της στην πόρτα του υπνοδωματίου μου...μαμά, μπορώ να κοιμηθώ μαζί σου σήμερα;;;; Τυχαίο; Δε νομίζω!!
Εκείνο που με προβλημάτισε είναι το εξής: Παρακολούθησε κάποιος από τους αρμόδιους το συγκεκριμένο κουκλοθέατρο πριν το εντάξουν στο πρόγραμμα του φεστιβαλ; Ή έστω φρόντισε κάποιος να ενημερωθεί για το ακριβές σενάριο και την κατάληξη των ιστοριών του;
Επειδή ο τάδε Χ θεωρούσε αυτές τις ιστορίες κατάλληλες για το δικό του παιδί, αυτό δε σημαίνει ότι είναι και κατάλληλες...
Τώρα που τα είπα, μπορώ να πάω και γω για ύπνο!

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Κατάθεση ψυχής

Η δουλειά του εκπαιδευτικού δεν είναι τόσο εύκολη ούτε τόσο ξεκούραστη όπως θέλουν πολλοί να πιστεύουν. Δεν είναι μπαίνεις στην τάξη και κάνεις μάθημα. Αναπτύσσεις σχέσεις με τους μαθητές που έχεις απέναντι σου και εννοοώ με τον καθένα προσωπικά, γιατί το κάθε παιδί είναι ένας μοναδικός και ξεχωριστός χαρακτήρας, με συγκεκριμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, συγκεκριμένη οικονομική και οικογενειακή κατάσταση και προσωπικά συναισθήματα. Και σαν εκπαιδευτικός οφείλεις να τα γνωρίζεις,για να μπορείς να προσφέρεις το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα και να χειρίζεσαι τις διαφορετικές καταστάσεις με διακριτικότητα.
Ο μαθητής που δεν έφερε ακόμα τετράδιο στο μάθημα σου, δεν είναι τεμπέλης. Ζει με τη μητέρα και τα υπόλοιπα 5 αδέρφια του με ένα επίδομα από το γραφείο ευημερίας, γιατί ο πατέρας εγκατέλειψε τη στέγη και η μάνα δεν τα φέρνει βόλτα μόνη της. Μην τον προσβάλεις. Δώσε του ένα τετράδιο που "έτυχε" να έχεις μαζί σου.
Ο μαθητής που γυρνάει στην αυλή με το στυλάκι του "μάγκα" και στην τάξη διακόπτει συνεχώς το μάθημα άνευ λόγου και αιτίας, δεν περνά απλά την εφηβεία του. Είναι ορφανός από μητέρα και δεν ένιωσε ποτέ το μητρικό χάδι. Μην τον τιμωρήσεις. Δείξε του αγάπη.
Η μαθήτρια που ντύνεται και φέρεται προκλητικά, δεν είναι φτηνή. Έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και προσπαθεί απλά να τραβήξει την προσοχή σου με κάθε τρόπο. Δώσε της την απαραίτητη σημασία και τόνιζε το πόσο ικανή είναι στο μάθημα σου.
Ο μαθητής που σου κάνει συνεχώς ανούσιες ερωτήσεις, δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι ενοχλητικός. Έχει ένα είδος αυτισμού. Μην του φωνάζεις. Λύσε τις απορίες του.
Ο μαθητής που κάθεται στο τελευταίο θρανίο και σε βλέπει, αλλά δεν μιλάει ποτέ, δεν είναι μουγγός. Φοβάται ότι δεν θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του μαθήματος και τον απορρίψεις. Μην τον εκθέσεις. Απεύθυνε του το λόγο και πες του μπράβο, ακόμα και αν η απάντηση ήταν λάθος.
Η μαθήτρια που έρχεται σχεδόν πάντα αδιάβαστη και κοιμάται στο θρανίο, δεν είναι αδιάφορη. Η μητέρα της την εγκατέλειψε και τώρα αυτή είναι υπεύθυνη για το μαγείρεμα, τη φροντίδα του σπιτιού, του πατέρα και των δυο μικρότερων αδελφών της. Μην της λες λοιπόν ότι δεν είναι ικανή για τίποτα...
 Θα μπορούσα να γράφω όλο το βράδυ για τον κάθε ένα από τους 200 μαθητές μου ξεχωριστά. Και όταν κάνω μάθημα οφείλω να γνωρίζω και να θυμάμαι την ιδιαιτερότητα του κάθε ενός. Και ναι. Όταν σχολνάω, νιώθω εξουθενωμένη.
Για αυτό και οι εκφράσεις του τύπου "καλά την έχετε εσείς οι καθηγητές" και "σιγά που κουράστηκες στο σχολείο΄" μου τη δίνουν στα νεύρα ολοένα και περισσότερο καθώς περνάνε τα χρόνια.
Και το ανεκδοτάκι :
Ποιοί είναι οι τρεις λόγοι για να γίνει κάποιος καθηγητής;
Ο Ιούνιος, ο Ιούλιος και ο Αύγουστος........δεν με κάνει να γελάω.
Άν όμως εξακολουθείς να θέλεις να γίνεις εκπαιδευτικός, τότε χρειάζεσαι υπομονή, ψυχικό σθένος και αγάπη για τα παιδιά και το επάγγελμα που επέλεξες...