Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Ανεξήγητα ηλίθια

Υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να γίνονται με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο και να ακολουθούν κάποια συγκεκριμένη σειρά διαδικασιών. Και το ξέρω. Και επιμένω να τα κάνω με τον δικό μου τρόπο. Και κάθε φορά λέω..γμτ..έπρεπε να το είχα κάνει αλλιώς. Παρ όλα αυτά, εξακολουθώ να τα κάνω με τον δικό μου τρόπο. Τώρα αν αυτό ονομάζεται αφηρημάδα, κεκτημένη ταχύτητα η απλά ηλιθιότητα, δεν έχω καταλήξει ακόμα.
Ας πούμε.
Ξέρω ότι πριν βγάλω τους φακούς, πρέπει πρώτα να έχω βρει τα γυαλιά μου.  Αλλιώς, θα κυκλοφορώ σε όλο το σπίτι με μισόκλειστα μάτια ( οι μύωπες με καταλαβαίνουν ), θα περάσω δίπλα από τα γυαλιά μου τουλάχιστον 15 φορές χωρίς φυσικά να καταφέρω να τα εντοπίσω, θα νευριάζω γιατί το έργο ξεκίνησε και εγώ δεν μπορώ να το δώ και θα μου πάρει περίπου 10 λεπτά για να επαναποκτήσω την όραση μου ενώ αν απλά έβρισκα εκ των προτέρων τα γυαλιά μου θα μου έπαιρνε μόλις τρία δευτερόλεπτα.
 Ξέρω ότι πριν βγάλω το τρικό, πρέπει να βγάλω πρώτα τα γυαλιά. Αλλιώς ο λαιμός του τρικού, θα σκαλώσει στα γυαλιά, θα σφηνωθούν οι φακοί στα μάτια, θα κλείνω σφικτά τα μάτια μου μήπως και σπάσουν οι φακοί και θα καταλήξω να ψάχνω τα γυαλιά κάπου μέσα στο μανίκι, στο πάτωμα ή στο κεφάλι μου. Θα μου πάρει περίπου τρια λεπτά για να ολοκληρώσω μια διαδικασία η οποία αν απλά έβγαζα τα γυαλιά από την αρχή θα μου έπαιρνε μόλις τρία δευτερόλεπτα.
Ξέρω ότι πριν μπω για μπάνιο, πρέπει να έχω βρει πρώτα τα ρούχα που θα φορέσω όταν θα βγώ. Αλλιώς, θα στέκομαι με το μπουρνούζι μπροστά από το καλοριφέρ τουρτουρίζοντας, θα προσπαθώ να θυμηθώ τα ρούχα που έχω στο ντουλάπι, γιατί θα κρυώνω τόσο που δεν θα πηγαίνω μέχρι το ντουλάπι, η ώρα θα περνά και πιθανότατα θα φτάσω καθυστερημένα στη δουλειά ή σε όποια άλλη δουλειά έχω να πάω. Άν ετοίμαζα από πριν τα ρούχα μου θα μπορούσα να είχα ντυθεί μέσα σε τρία λεπτά.
Η λίστα είναι ατέλειωτη...
Και ναι..εξακολουθώ να βγάζω τους φακούς πριν εντοπίσω τα γυαλιά, εξακολουθώ να βγάζω το τρικό χωρίς να έχω βγάλει τα γυαλιά και εξακολουθώ να μπαίνω για μπάνιο χωρίς να έχω βρει τα ρούχα μου...Μπα... Ηλιθιότητα πρέπει να λέγεται τελικά...

7 σχόλια:

  1. dont be so harsh on yourself vre..oloi dikaioumaste ta dika mas sistimata kai sinithies esto kai an autes den mas voleuoun...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Αυτό ονομάζω η προσωποποίηση της αφηρημάδας. Μέχρι την επομένη που θα επαναλάβεις την ίδια πράξη ξεχνάς ότι δεν πρέπει να κάνεις το ίδιο λάθος....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. το δεύτερο το κάμνω κι εγώ! συνέχεια! και τα γυαλιά για κάποιο λόγο πάνε πάντα στο μέτωπο μου. και τρέμω μήπως σπάσουν και αναγκαστώ να είμαι μισότυφλη ή να φοράω τους φακούς 24/7 ή να πρέπει να χρυσοπληρώσω τη στραβομάρα / βλακεία μου για καινούργια γυαλιά!

    είμαστε παντού! που λένε και τα τζάμπο :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αδιόρθωτες είμαστε χαχαχαχαχα. Πόσο χαίρομαι που δεν είμαι μόνη τελικά! Η μεγαλύτερη πλάκα είναι ότι την στιγμή που ετοιμάζεσαι να βγάλεις την μπλούζα/τρικό/whatever σκέφτεσαι "πρέπει να βγάλω τα γυαλιά ΤΩΡΑ" αλλά για έναν περίεργο λόγο τα χέρια δεν υπακούουν στην εντολή του μυαλού και συνεχίζουν ακάθεκτα την ίδια ανόητη διαδικασία :) Τραγικό;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. omg το ίδιο!!! σαν να *θέλω* να σπάσω τα γυαλιά!!! τραγικό ναι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή