Κάτι αλλάζει καθώς μεγαλώνουμε..

Να μαι λοιπόν. Έφτιαξα επιτέλους και εγώ το μπλοκ μου. Για να γράφω εδώ αυτά που σκέφτομαι και νιώθω, να περιγράφω καταστάσεις και να αναλύω. Το κάνω χρόνια τώρα, κάποτε σε ημερολόγιο, άλλοτε σε τετράδια και ενίοτε σε κόλλες που σχεδόν πάντα χάνονται. Έτσι σκέφτηκα να γράφω στο μπλοκ..τουλάχιστον αυτό θα ξέρω πάντα που είναι ( ας σημειώσω κάπου τους κωδικούς πρόσβασης καλού κακού..).
Σήμερα νιώθω έντονα την ανάγκη να γράψω..μόνο που δεν έχω αποφασίσει ακόμα το θέμα. Ανέκαθεν είχα αυτό το πρόβλημα, απ το σχολείο. Μας έδιναν το θέμα της έκθεσης, το κοίταζα για ένα μισάωρο και μετά ξεκινούσα. Τελικά καλά λένε ότι κάθε αρχή και δύσκολη.
Τώρα που είπα σχολείο και αρχή, θυμήθηκα πάλι ότι αρχίζουν τα σχολεία.  Όχι ότι δεν μ αρέσει η δουλειά μου. Ίσα ίσα. Όταν δουλεύεις με παιδιά, γίνεσαι και συ ένα με αυτά. Ή τουλάχιστον διατηρείς ένα μέρος της εφηβείας τους.
Θαυμάζεις την ταχύτητα με την οποία ερωτεύονται...πολλές φορές τον χρόνο. Απορείς με την ικανότητα τους να αποστηθίζουν τους στίχους του νέου τραγουδιού του Χατζηγιάννη σε χρόνο ντετε, ενώ αδυνατούν να σου πουν ποιός έγραψε την Οδύσσεια. Ζηλεύεις τον παρορμητισμό τους. Νιώθεις περήφανος όταν αντιτίθενται σε οτιδήποτε θεωρούν άδικο, ακόμα και αν ξέρουν ότι θα τιμωρηθούν για αυτό. Σε αιφνιδιάζουν με την ειλικρίνεια τους. Είναι έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο.
Μήπως και γω το ίδιο δεν ένιωθα στην ηλικία τους;
Μήπως είναι όλα πιο εύκολα όταν είσαι ακόμα 14;